Gorzka prawda pielęgniarki, która całe swoje życie podporządkowała pracy.
Czy warto jest wypruwać sobie żyły, gdy chory jest system?
Sama bohaterka po latach pracy, różnych doświadczeniach, dziś śmiało mówi:
„zatrzymaj się, zwolnij, dość harówki, świata nie zbawisz”.
Tylko u nas mogą Państwo podzielić się swoimi przeżyciami i doświadczeniami, w jaki sposób praca pielęgniarki wpłynęła na Państwa życie, na relacje z najbliższymi.
Za zgodą dzielimy się historią na forum, by inni mogli uczyć się na błędach, by ustrzec ich przed nieuniknioną katastrofą!
„Jestem żoną, matką, pielęgniarką. Mam 58 lat i mieszkam na Śląsku. Karierę zawodową rozpoczęłam w 1982 roku po ukończeniu Liceum Medycznego. Miałam wówczas 19 lat, byłam szczęśliwa rozpoczynając pracę w szpitalu na oddziale wewnętrznym z sercem wypełnionym miłością i oddaniem dla pacjenta. Dyżury były 8- godzinne, podczas których był czas na spokojne spożycie posiłku, wypicie kawy w pokoju socjalnym, a przede wszystkim było mnóstwo czasu na wykonanie zleceń lekarskich, zabiegów pielęgnacyjnych i rozmowy z pacjentami. Jedynymi dokumentami były karta gorączkowa, książka zabiegowa i raport pielęgniarski. Do pracy chodziłam z przyjemnością, a gdy miałam wolne dni to wyczekiwałam na następny dyżur.
Mijały lata, urodziłam trójkę dzieci, ale brakowało mi pracy z pacjentem. Gdy najstarszy syn miał 4 lata, a najmłodsza córka skończyła 1 rok życia postanowiłam wrócić do pracy. W moim odczuciu pielęgniarką jest się nie tylko z wykształcenia, ale również z zamiłowania (nie mylić z powołaniem!).
Z roku na rok warunki bytowe ulegały negatywnej zmianie, co wiązało się często z brakiem środków finansowych. Warunki pracy i płacy nie współgrały ze sobą. Wzrastał zakres obowiązków bez wzrostu wynagrodzeń. W środowisku pielęgniarskim coraz częściej słyszałam słowa „pielęgniarka po Liceum Medycznym lub Studium Medycznym zostanie asystentką, bo Unia Europejska stawia na wyższe wykształcenie. Około 2000 roku rozpoczęła się „ucieczka pielęgniarek” do klinik i szpitali wojewódzkich w celu uzyskania większych zarobków. Od tego momentu rozpoczęłam dodatkową pracę na umowie zleceniu. Powód prosty, braki finansowe w budżecie rodzinnym, kredyty, dorastające dzieci, itp. Bywało tak, że byłam w pracy bez przerwy 36 godzin. Podczas pracy na etacie w przychodni, w soboty i w niedziele brałam dyżury w szpitalu, a potem nawet i noce, bo wszędzie brakowało pielęgniarek. Były miesiące, w których miałam tylko jeden dzień wolny od pracy. Nie przejmowałam się tym jednak, bo finansowe efekty końcowe zaburzyły mi realne myślenie o mojej przyszłości. Żyłam „TU I TERAZ”.
W 2014 roku rozpoczęłam studia licencjackie, tzw. „pomostowe”, by poczuć się pewniej między koleżankami w wyższym wykształceniem, których coraz więcej pojawiało się w moim środowisku. Także mając 51 lat wzięłam na swoje barki kolejny ciężar, zaoczne studia licencjackie, po których za tzw. ciosem ukończyłam studia magisterskie. Nie zmieniło to jednak mojego zawodowego trybu życia, nadal pracowałam oprócz etatu, na umowy zlecenia. Musiałam przecież pokryć finansowo kosztowne studia. Bardzo często chodziłam przemęczona, z bólami głowy i kręgosłupa. Znosiłam to jednak cierpliwie, nie żaliłam się, ponieważ ten wysiłek był wyłącznie moim wyborem. Moja ciężka praca nie była wymuszona ani przez rodzinę, ani przez pracodawcę. Pracując ponad siły czułam się potrzebna, bo „łatałam dziury” w obsadzie dyżurów. Byłam na każde telefoniczne wezwanie oddziałowej. W takim trybie pracowałam 11 lat.
Wysiłek psychiczny, fizyczny, brak snu, brak odpoczynku, chroniczne przemęczenie, nieregularne odżywianie, pozbawione często ciepłych posiłków, stresy podczas studiów, a także stresy rodzinne, to była moja codzienność. Trwało by to zapewne do dziś, gdyby konsekwencje takiego trybu życia ( los?) mnie nie zatrzymał.
Mój organizm odmówił posłuszeństwa, usłyszałam wołanie: „zatrzymaj się, zwolnij, dość harówki, świata nie zbawisz”.
Nadszedł dzień, w którym doznałam udaru mózgu w okolicach jąder podkorowych lewej półkuli.
Od tego dnia minęło już kilka lat… Dziś czuję się dobrze, dzięki swojemu samozaparciu w walce o powrót do zdrowia, po mozolnej rehabilitacji. Choroba, której doświadczyłam otworzyła mi oczy, zmusiła do rachunku sumienia z całego dotychczasowego życia. Zadałam sobie pytanie: „I po co ci to było?”.
W chorobie zostałam sama…
Umilkły telefony od oddziałowej, od koleżanek, od znajomych, którym zawsze pomagałam… Została przy mnie tylko rodzina, którą przez 11 lat zostawiałam, by iść na kolejny dyżur. Zamiast być matką, żoną, babcią byłam pielęgniarką biegającą z dyżuru na dyżur.
Piszę to ze łzami w oczach, bo refleksja przyszła za późno…
Koleżanki, koledzy, proszę Was
OBUDŹCIE SIĘ, PÓKI NIE JEST ZA PÓŹNO !”
#jedenetat
#jednożyciejedenetat
To jest pokłosie trwania w patologicznym systemie, który przez lata utrzymywany jest przez służalcze oddzialowe które dostają ochłap więcej. Cierpi personel i pacjenci. Przychodza mlode pielęgniarki, widza to wszystko I szukają lepszych możliwości. W dzisiejszych czasach można studiowac wiele kierunków i możliwie szybko się przekwalifikować, tak więc ciężkie czasy idą.
Patologiczny system do zmiany. Lekceważenie pielęgniarek i ratowników będzie miało konsekwencje. Rządzie obudź się i zacznij działać mądrze, nie poniżaj pielęgniarek.
Życzę zdrowia. Znam duzo takich historii , to zawsze osobista tragedia ale dziekuę za wypowiedź publicznie moze będzie grupa pielęgniarek, która wyciagnie wnioski i coś zrobi. Zmiana nie jest czymś złym. Należy tylko wewnętrznie sobie to uzmysłowić i zaakceptować. Przywiazanie do oddziału czyli miejsca to nie najważniejszy argument. Teraz jest doskonała okazaja aby to zrobić. Jest nas mało i warto wynegocjować sobie godne warunki płacy. Zachęcam gorąco.