Cz. II.
Osądzanie innych jest zastępczą formą wyrażania własnych niezaspokojonych potrzeb. Natomiast, gdy ujawnimy swoje potrzeby, mamy większą szansę doczekać się ich zaspokojenia.
O języku serca – Porozumienie Bez Przemocy cz. I.
W świecie, który surowo osądza ludzi, którzy dostrzegają i ujawniają swoje potrzeby, trudno zdobyć się na to. Zwłaszcza kobiety są narażone z tego powodu na krytykę.
Od wieków obraz kochającej kobiety kojarzy się z poświęceniem i samozaparciem – negacją własnych potrzeb na rzecz zaspokajania potrzeb innych. Wpływ takiego wychowywania kobiet, aby opiekę nad innymi poczytywały sobie za najszczytniejszy obowiązek, można obserwować również obecnie, gdy wiele z nich uczy się ignorowania własnych pragnień i potrzeb.
Jeśli nie przywiązujemy wagi do własnych potrzeb, dla innych również nie będą one ważne.
W drodze do emocjonalnego wyzwolenia są 3 etapy.
W pierwszym etapie osoby poczuwają się do odpowiedzialności za cudze emocje, mają potrzebę nieustannego uszczęśliwiania innych.
W etapie drugim pojawia się świadomość, jakie koszty ponosi człowiek, który bierze odpowiedzialność za emocje innych ludzi. W tym czasie często osoby odczuwają gniew, gdyż już nie chcą brać odpowiedzialności za cudze uczucia.
W trzecim etapie dochodzi do emocjonalnego wyzwolenia, gdy osoby biorą odpowiedzialność za własne intencje i czyny. Pojawia się świadomość, iż nigdy nie uda się zaspokoić własnych potrzeb cudzym kosztem.
Jak wyrazić prośbę, aby nie była ona oczytana jako żądanie?
Należy formułować ją sposób twierdzący, określając, o co prosimy drugą osobę, a nie czego sobie nie życzymy.
Powinna być ona konkretna i nastawiona na pozytywne działanie, jasno sformułowana. Prośba wyrażona z pominięciem uczuć i potrzeb proszącego, może być odebrana jako żądanie. Im bardziej wyraźnie powiemy, co chcemy otrzymać od słuchacza, tym jest większa szansa na zaspokojenie swoich potrzeb.
Czasem warto poprosić o informację zwrotną, czy zostaliśmy dobrze zrozumiani.
Jak odróżnić prośbę od żądania?
Warto zauważyć, jak zachowuje się osoba prosząca po usłyszeniu odmowy. Jeśli zacznie krytykować albo osądzać, oznacza to, że wyraziła żądania, a nie prośbę.
W dotychczas omówionych zagadnieniach były przedstawione zasady wypowiedzi rozmówcy. Drugą stroną zaś jest empatyczny odbiorca.
Empatia jest pełnym szacunku zrozumieniem cudzych doświadczeń.
Dobry słuchacz powinien wykazywać autentyczną obecność poprzez opróżnienie swojego umysłu i zmysłów, jak również powstrzymaniu się od rad, dodawania otuchy lub wyrażania opinii i uczuć.
Empatia wymaga skupienia uwagi na tym, co mówi drugi człowiek. Ofiarowanie swojego czasu i stworzenie odpowiedniej przestrzeni pozwoli na zrozumienie.
Najczęstszymi przeszkodami w empatycznym odbiorze są:
- doradzanie,
- licytowanie się,
- pouczanie,
- pocieszanie,
- gawędziarstwo,
- ucinanie w pół słowa,
- litowanie się,
- wypytywanie,
- wyjaśnianie
- i korygowanie.
Ważne, aby zapytać, czego życzy sobie druga strona rozmowy.
Aby sprawdzić, czy dobrze zrozumieliśmy drugą osobę warto parafrazować jej wypowiedzi.
Gdy nasz rozmówca otrzyma wystarczająco dużo empatii, wyczuć można obniżenie napięcia lub zamilknięcie. Jeśli zaś mimo naszych starań nie możemy albo nie chcemy okazać komuś empatii, przeważnie to oznacza, iż nam samym jej brakuje.
W takiej sytuacji można przerwać na chwilę, wziąć kilka oddechów, okazać sobie samemu empatię, krzyknąć bez agresji lub odpocząć.
Jeśli umiemy okazać empatię możemy zapobiec wybuchom przemocy, znieść cudzą odmowę, nie czując się odtrąconym, ożywić drętwą rozmowę lub w milczeniu rozpoznać czyjeś uczucia i potrzeby.
W obecnie trudnej rzeczywistości potrzeba wiele wzajemnej życzliwości i troski o drugiego człowieka, zarówno o mojego pacjenta, jak również mojej/go koleżanki/kolegi po fachu.
Dana metoda jest pomocna zarówno, gdy chcemy szczerze wyrazić siebie, jak również w empatycznym odbiorze naszego rozmówcy. Pomaga zmienić swój styl wyrażania siebie i słuchania tego, co mówią inni.
Stosowanie metody PBP sprzyja wnikliwemu słuchaniu, wzajemnemu szacunkowi i empatii.
Mgr piel. Ewelina Tymoszuk
Źródło:
Marshall B. Rosenberg „Porozumienie bez przemocy. O języku serca”, Wydawnictwo Czarna Owca, Warszawa 2014 r.
Proszę zostaw odpowiedź