Cz. I.
Pielęgniarstwo jest zaliczane do zawodów zaufania publicznego oraz uznawane za zawód samodzielny a pielęgniarki są obecnie dobrze wykształcone, posiadają nowe kompetencje.
Nowoczesne pielęgniarstwo znacząco różni się od pielęgniarstwa zapoczątkowanego w drugiej połowie dziewiętnastego wieku.
Różnice te widoczne są zarówno w podstawach naukowych, edukacyjnych i legislacyjnych. Dzięki nim aktualnie pielęgniarstwo to zawód samodzielny ze swoim samorządem zawodowym.
W związku ze zmianami w systemie ochrony zdrowia, wynikającymi z postępu medycyny, rozwijającymi się badaniami naukowymi w pielęgniarstwie oraz rosnącymi oczekiwaniami pacjentów, również pielęgniarstwo definiuje nowe zadania, role i kompetencje.
Pielęgniarki stają się coraz bardziej kluczowym ogniwem tego systemu.
W ostatnich latach znacząco wzrosła liczba pielęgniarek dokształcających się na studiach licencjackich i magisterskich, pomimo posiadania już statusu pielęgniarki dyplomowanej po ukończeniu średniej szkoły medycznej oraz szkoły pomaturalnej.
Poza tym ogromna liczba pielęgniarek uzyskała dyplom specjalisty z określonych dziedzin pielęgniarstwa.
Dzięki tym zmianom pielęgniarka stała się pełnoprawnym członkiem zespołu terapeutycznego.
Istotną rolę w systemie ochrony zdrowia odgrywają pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej, ponieważ koncentrują się na rodzinie oraz społeczności lokalnej.
Realizacja opieki w domu pacjenta ma za zadanie zagwarantowanie ciągłości opieki poza placówką lecznictwa zamkniętego, gdy ze względu na stan zdrowia pacjent nie może korzystać ze świadczeń pielęgniarki w placówkach POZ. Tak sprawowana opieka nad pacjentem nierozerwalnie łączy się ze wspieraniem rodziny w opiece nad chorym oraz jej edukacją w zakresie zadań opieki nad pacjentem.
Wagę pielęgniarstwa rodzinnego podkreśliła po raz pierwszy WHO w 1978 roku na konferencji w Ałma-Acie.
Powstała na tej konferencji deklaracja stwierdza, że „podstawowa opieka zdrowotna jest niezbędnym środkiem zapewnienia zdrowia wszystkim mieszkańcom krajów członkowskich”.
Z kolei, w Karcie Ottawskiej przyjętej przez WHO w roku 1986 określono, że POZ ma duże znaczenie w utrzymaniu zdrowia ludności.
Innym dokumentem tego rodzaju była Deklaracja Monachijska z 2000 roku, w której „zachęca się władze do szukania możliwości stworzenia i wspierania programów i usług pielęgniarstwa i położnictwa rodzinnego w społeczności lokalnej, z uwzględnieniem – tam gdzie to możliwe – pielęgniarki zdrowia rodzinnego”. Wskazano, w ten sposób, na potrzebę jego rozwoju.
Interesujące jest, w jakim stopniu zmiany, jakie zachodzą w pielęgniarstwie dostrzegają sami odbiorcy pielęgniarskich świadczeń zdrowotnych. Dotyczy to nie tylko poziomu wykształcenia, aktualnie na poziomie akademickim, ale też o wpływ samokształcenia oraz wielorakich kursów specjalistycznych, kwalifikacyjnych oraz szkoleń specjalizacyjnych na pracę pielęgniarek.
mgr piel. Małgorzata Pogroszewska
Zapraszamy na kolejną część artykułu już za tydzień.
Całość pracy dostępna: http://zeszyty-naukowe.wsa.edu.pl/80-4-2020/
Źródła:
Rogala-Pawelczyk G., Kubajka-Piotrowska J. (red.): Wizerunek pielęgniarki i położnej na
tle nowych wyzwań w pielęgniarstwie polskim i europejskim. Wydawca Naczelna Rada
Pielęgniarek i Położnych, Warszawa 2009, 105.
2. Kilańska D.: Nowe role i zadania pielęgniarki w XXI wieku. Gabinet Prywatny, 2012, 7/8,
48-56.
3. Kabala A., Rabiej M.: Położna w podstawowej opiece zdrowotnej [w:] POZ w Polsce.
Struktura, zadania, funkcje, Dmoch-Gajzlerska E. (red.). Wydawnictwo PZWL, Warszawa
2017, 121-155.
4. Kilańska D., Cisek M.: Podstawowa opieka zdrowotna w Polsce [w:] Pielęgniarstwo w
podstawowej opiece zdrowotnej. Tom I, Kilańska D. (red.). Wydawnictwo Makmed, Lublin
2010, 17-68.
5. Schroeder M., Affara F.: Pielęgniarka rodzinna. Wydawca Międzynarodowa Rada
Pielęgniarek(ICN – International Council of Nurses), Genewa 2001.
6. Mroczek B., Parakiewicz A., Grochans E. i wsp.: Wizerunek społeczny zawodu pielęgniarki.
Family Medicine&PrimaryCaryReview, 2012, 14 (1), 43-47.
7. Kózka M.: Regulacje prawne wykonywania zawodu pielęgniarki [w:] Diagnozy
i interwencje pielęgniarskie, Kózka M., Płaszewska-Żywko L. (red.). Wydawnictwo
Lekarskie PZWL, Warszawa2009, 15 – 20.
8. Wolska-Lipiec K.: Tradycje i etos wykonywania zawodu pielęgniarki [w:] Wizerunekpielęgniarki i położnej na tle nowych wyzwań w pielęgniarstwie polskim
i europejskim: Konferencja międzynarodowa, Rogala-Pawelczyk G., Kubajka-Piotrowska J.
(red.)., Wydawnictwo Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych, Warszawa, 2009 r., 49 – 55.
9. Zarzycka D., Dobrowolska B., Ślusarska B.: Symbole i ceremonie zawodowe pielęgniarstwa
– relikt przeszłości czy wartość zawodowa? Problemy Pielęgniarstwa, 2009, 1 (17), 54-62.
10. Włodarczyk D., Tobolska B.: Wizerunek zawodu pielęgniarki z perspektywy lekarzy,
pacjentów i pielęgniarek. Medycyna Pracy, 2011, 662 (3), 269-279.
Pielęgniarstwo to jeden z najcięższych zawodów, zarówno obciążające fizycznie jak i fizycznie. Pacjenci często nie zdają sobie sprawy jak się czuje osoba po nieprzespanej nocy w której trwała walka o życie pacjenta i wymagają obsługi jak 5-cio gwiazdkowym hotelu. Ciężko zachować dystans do takiej codzienności.