Na temat funkcji zawodowych pielęgniarek można by mówić dużo. Jest to obszerny temat związany z działalnością zawodową oraz rosnącymi potrzebami społeczeństwa.
Według definicji V. Henderson pielęgnowanie to „asystowanie ludziom chorym i zdrowym w podejmowaniu działań znaczących dla umacniania i przywracania zdrowia (a także dla zapewnienia spokojnego umierania), które podejmowaliby sami, gdyby mieli potrzebną siłę, wolę i wiedzę”.
Treścią życia zawodowego pielęgniarki jest pielęgnowanie. Lekarz stawia diagnozę i formułuje terapię. Natomiast zadaniem pielęgniarki, jest wspomaganie człowieka, aby odzyskał zdrowie lub utrzymywał dobrostan.
To pielęgniarka ma wiedzę, jak przywrócić zdrowie pacjentowi.
Powinna podejmować działania holistycznie, czyli całościowo, uwzględniając wszystkie aspekty życia człowieka. Jest najbliżej pacjenta, prowadząc obserwację procesu zdrowienia, wyłapując nieprawidłowości oraz stosując właściwe działania potrafi odwrócić procesy zmierzające do pogorszenia stanu zdrowia.
Od poświęconego czasu pacjentowi zależy również, czy w porę wyłapie rozpoczynające się procesy zmierzające do powikłań i im zapobiegnie.
Pielęgniarka ma wiedzę, jak umacniać zdrowie i dążyć do jego potęgowania.
Potrafi w praktyce wskazać czynności, które zapobiegną rozwojowi choroby.
W konkretny sposób potrafi doradzić osobie, jak postępować, aby odzyskać dobrostan oraz jak wzmacniać swoje zdrowie.
Działania profilaktyczne zazwyczaj są długotrwałe i nie przynoszą od razu rezultatów, jednak w dłuższej perspektywie potrafią przynieść znaczące korzyści dla osób je stosujących.
Pielęgniarka jest bardzo ważnym ogniwem w systemie zdrowotnym.
W swojej działalności łączy wiedzę z rozmaitych dziedzin: medycyny, biologii, epidemiologii, psychologii, fizjoterapii, dietetyki, socjologii i duchowości.
Potrafi trafnie określić, która wiedza będzie mogła być zastosowana w indywidualnym przypadku danego pacjenta. Do wachlarza swoich umiejętności dopasowuje swoje czynności, aby w sposób optymalny człowiek odzyskał zdrowie.
Potrafi zmotywować i wpływać na postawy pacjenta, aby zrozumiał proces terapeutyczno-pielęgnacyjny. Przekazuje wiedzę na temat choroby, życia z jej skutkami na co dzień, prowadzi edukację. Stanowi wsparcie dla pacjenta i źródło wiedzy, aby w procesie zdrowienia stawał się partnerem i podmiotem opieki.
A jakie są oczekiwania pacjenta?
Z pewnością każdy w systemie opieki zdrowotnej chciałaby czuć pewność, że ktoś jest zainteresowany jego problemami zdrowotnymi, być otoczony troskliwą opieką i życzliwością. Czasem zwykły uśmiech i chwila rozmowy sprawiłaby, że pacjent zaangażowałby się w proces terapeutyczno-pielęgnacyjny.
Czy to tak dużo?
Czy stać nas w obecnej sytuacji na chwilę refleksji, gdzie zmierza pielęgniarstwo?
Czy jako profesjonaliści potrafimy postawić na jakość swojej pracy?
Czy potrafimy ustalać priorytety, tak aby pacjent mógł liczyć na opiekę sprawowaną przez wypoczętą i uśmiechniętą pielęgniarkę?
Koleżanko i Kolego.
Przyszedł czas, aby zadbać o swój dobrostan, dla dobra pacjenta.
W mojej opinii, tylko wypoczęty pracownik potrafi trafnie i sprawnie sprawować opiekę nad człowiekiem chorym.
Przyszedł czas, aby pielęgniarka stała się przykładem tych wszelkich mądrości, o których wie, że sprzyjają zdrowiu.
I zastosowała je w swoim życiu.
Szczególnie, gdy twierdzi, że dobro pacjenta jest na pierwszym miejscu.
Zróbmy to dla pacjenta, bo zasługuje na wysoką jakość opieki pielęgniarskiej.
Listopad i grudzień to miesiące, w których pielęgniarki chcą zadbać o pacjenta w szczególny sposób. Znormalizują swoją pracę do jednego etatu, aby być bardziej obecną w swojej pracy, aby poprawić jakość opieki nad pacjentem.
Bądźmy razem, bo w jedności jest siła.
Mgr piel. Ewelina Tymoszuk
Proszę zostaw odpowiedź