Zapraszamy serdecznie do lektury całego artykułu „Białe Czepki w pandemii”. Rozmowa Kamili Kuryło z prezeską SPC Katarzyną Kowalską.
W publikacji poruszono wiele kontrowersyjnych, może nawet niewygodnych tematów dotyczących realiów pielęgniarstwa.
Rozmawiano m.in. o tym:
-Jak wygląda taki standardowy tryb pracy w nowym modelu na oddziale niecovidowym?
-Jakie są najbardziej aktualne problemy sektora ochrony zdrowia w zakresie opieki pielęgniarskiej?
-Które obszary wymagają najpilniejszej interwencji rządu?
-Jakie konsekwencje niosą przepisy pozwalające na pominięcie obowiązujących, minimalnych norm zatrudnienia pielęgniarek i położnych w oddziałach szpitalnych? (przykłady)
-Jak wyglądał zwykły poranek na oddziale przed pandemią?
-Jak praca wygląda teraz w okresie pandemii? Co się zmieniło?
-Jak ogromne jest obciążenie psychiczne personelu pielęgniarskiego?
-Jak w realiach wyglądała szybka adaptacja do zmian w warunkach izolacji?
Oraz
-Czy pandemia zmieni postrzeganie pracy personelu pielęgniarskiego?
Całość materiału dostępna w linku:
https://nowyobywatel.pl/2021/01/06/biale-czepki-w-czasie-pandemii-rozmowa-z-katarzyna-kowalska/
Dla zabieganych kilka fragmentów:
„Szanowni Państwo, jeżeli my, pielęgniarki nie będziemy protestować w imieniu pacjenta, to pacjent sam tego nie zrobi. Nasi pacjenci to są chorzy ludzie, często w podeszłym wieku, którzy marzą o tym, by wyzdrowieć i wrócić do domu. Jak oni mają walczyć z rządem o lepsze standardy?
Do momentu wybuchu pandemii praca pielęgniarek była i tak bardzo trudna.
Medycy pracują w kilku miejscach pracy, zmotywowani ratowaniem tzw. luk grafikowych, by system się nie załamał, a pacjent nie został bez dostępu do świadczeń zdrowotnych, ale też i z powodu potrzeby dorobienia do niskich uposażeń.
Niestety w mediach, nawet teraz, podczas pandemii, mówi się o tym, że jest dostępność łóżek. A czy łóżko jest wystarczające, by wyleczyć?
Od dekad zawsze kosztem był personel i tutaj nie ma żadnego novum. Pracodawcy pozwalają sobie na takie sytuacje, że w 40-osobowym oddziale dyżuruje jedna lub dwie pielęgniarki. Nierealne, by pacjent był prawidłowo zaopiekowany.
Nie pracujemy w fabryce śrubek, u nas każdy najmniejszy błąd może skończyć się tragicznie dla pacjenta. I dla mnie niedopuszczalna jest sytuacja, w której pielęgniarki są przerzucane z oddziałów geriatrycznych, z oddziałów, powiedzmy dermatologicznych, na oddziały COVID-owe, gdzie pacjenci leżą wspomagani respiratorami i wymagają wysoce specjalistycznej terapii.
Przez ostatnie lata przedstawiciele środowiska pielęgniarek i położnych w swoich wystąpieniach do władz postulowały, aby „nie marnować potencjału przygotowanych specjalistycznie pielęgniarek i położnych” z korzyścią dla skrócenia dostępu do świadczeń i obniżenia ich kosztów. Z udziałem wielu ekspertów stworzono dokument „Polityka Wieloletnia Państwa na rzecz Pielęgniarstwa i Położnictwa w Polsce”, która kompleksowo określa kierunki działań Ministerstwa Zdrowia, jakie należy podjąć, aby zapewnić wysoką jakość świadczeń, bezpieczeństwo i dostęp do opieki pielęgniarskiej dla pacjentów.
Warto wspomnieć, jakie oburzenie w społeczeństwie budzi sama myśl, że „pielęgniarki odejdą od łóżek”. „Przecież to ich obowiązek!”. Dokonując pobieżnej analizy języka tytułów artykułów prasowych, zauważyć można, że to symboliczne odejście od łóżek jest chętnie akcentowane, gdy mowa o zapowiadanych strajkach. Zapomina się przy tym, że obowiązkiem pracodawcy jest godziwe wynagrodzenie za ciężką pracę pielęgniarek.
Nasza „niewidzialna” praca jest wynikiem, jak sądzę, braku informacji w przestrzeni publicznej o znaczeniu i rodzaju profesjonalnych zadań, a także stałego redukowania działań profesjonalnych ograniczających się do wykonania zleceń lekarskich, czego nie można nazwać właściwym wykonywaniem zawodu.
Chciałabym, aby wszyscy zajmujący się organizacją systemu opieki zdrowotnej zauważyli, że pielęgniarstwo to potencjał i możliwość zwiększenia dostępu do świadczeń zdrowotnych o najwyższej jakości”
Proszę zostaw odpowiedź