Cz. I
Problematyka samobójstw jest złożona i nie do końca poznana. Samobójstwo, na ogół, jest aktem przebiegającym wieloetapowym i długofalowo.
Czynniki zawodowe istotnie wpływają na rozwój zachowań autodestrukcyjnych. Znajomość przyczyn i czynników ryzyka pozwala stworzyć programy prewencyjne dedykowane grupom ryzyka.
Polska należy do krajów z najwyższych wskaźników samobójstw w Europie, który wynosi 13 na 100 tys. mieszkańców (światowa średnia to 10,5 na 100 tys.).
Według Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego codziennie śmiercią samobójczą umiera 15 osób, z tego 12 to mężczyźni.
Środowisko zawodowe istotnie wpływa na stan psychiczne i fizyczny pracowników. Szacuje się, że we Francji samobójstwa związane z pracą popełnia 11 tyś. osób rocznie, natomiast w USA o 40 % wzrosła liczba samobójstw wśród osób w wieku produkcyjnym.
- Niskie zadowolenie z wykowanej pracy,
- praca o niskim statusie,
- brak wsparcia,
- brak możliwości rozwoju i awansu,
- konflikty interpersonalne ze współpracownikami,
- agresja w miejscu pracy
zwiększają znacząco ryzyko myśli samobójczych.
Współwystępowanie takich zmiennych jak:
- płeć męska,
- młody wiek,
- choroby psychiczne,
- choroby o niepomyślnym rokowaniu,
- doznana przemoc seksualna,
- wdowieństwo,
- rozwód,
- izolacja społeczna,
- niski poziom cholesterolu
zwiększają prawdopodobieństwo śmierci samobójczej.
Pielęgniarstwo polskie boryka się z wieloma problemami.
Najistotniejszymi z nich są:
- pogłębiające się braki kadrowe,
- wysoka średnia wieku praktykujących pielęgniarek,
- pogorszenie stanu zdrowia psychicznego i fizycznego pielęgniarek,
- nadmierne obciążenie pracą,
- niskie wynagrodzenie,
- agresja ze strony pacjentów.
Czynniki te mogą prowadzić do depresji i wypalenia zawodowego, co może prowadzić do prób samobójczych.
Pielęgniarki psychiatryczne narażone są na stały stres związany:
- z nieprzewidywalnymi zachowaniami pacjentów i koniecznością podejmowania działań wbrew woli chorego,
- opieką nad dużą liczbą chorych w ostrej fazie choroby,
- relacjami ze współpracownikami,
- niskimi możliwościami awansu i zwiększenia uprawnień.
- Często mają problemy z pogodzeniem życia zawodowego i prywatnego (work – life balance), co prowadzi do pogorszenia dobrostanu fizycznego i psychospołecznego (choroby sercowo naczyniowe, choroby psychiczne, uzależnienia, konflikty w pracy i w domu, brak zadowolenia z życia).
Relacje z przełożonym i kolegami mogą być źródłem stresu, ale i czynnikiem redukującym poziom stresu i podnoszącym satysfakcję zawodową pracownika.
Wspierająca postawa przełożonego wpływa na zachowanie równowagi pomiędzy pracą zawodową, a życiem osobistym pielęgniarki.
Pielęgniarki pozbawione wsparcia przełożonej, obarczone nadmiarem obowiązków zawodowych i problemami życia osobistego częściej doświadczają zaburzeń psychicznych, konfliktów w pracy, niskiej satysfakcji zawodowej.
Niepokojący jest wzrost samobójstw wśród personelu pielęgniarskiego.
Z Raport the Office for National Statistics wynika, że pielęgniarki miały o 23% wyższe ryzyko samobójstwa, niż przeciętna kobieta w Anglii. Długofalowa obserwacja zachowań samobójczych prowadzona w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej wskazują, że pielęgniarze mają wyraźnie wyższe ryzyko samobójstwa niż przeciętny Amerykanin.
Z badań tych wynika również, że pielęgniarki miały częściej problemy w pracy i ze zdrowiem psychicznym, niż ogólna populacja.
- Prawie 76% pielęgniarek psychiatrycznych ma objawy depresji,
- prawie 70% zgłasza zaburzenia snu,
- 40 % pije alkohol i bierze narkotyki w pracy.
Czynniki te mogą prowadzić do rozwoju myśli samobójczych.
Należy podkreślić ze obecność samych myśli samobójczych bez uwzględnienia innych czynników ryzyka jest niewystarczająca w ocenie ryzyka samobójstwa, ponieważ 60 do 80% samobójców nie ma myśli samobójczych.
http://www.pielegniarstwo.ump.edu.pl/article.php?id=539
Piotr Wojda
II część pracy już za tydzień